اسب درمانی چیست؟

اسب درمانی فراتر از اسب سواری است. در برخی جلسات، مراجع ممکن است اصلاً اسب را لمس نکند. در اغلب اوقات که درمانگر جلسه را هدایت می‌کند، اهدافی را برای هر جلسه تعیین می کند و مراجع باید آن‌ها را کامل کند؛ مانند هدایت اسب به یک منطقه تعیین شده یا وصل کردن افسار به اسب. مراجع تکلیف را تکمیل می‌کند و سپس در مورد فرآیند تفکر، فرضیه‌ها و روش‌های حل مسئله مورد استفاده برای تکمیل تکلیف بحث می کند.

صحبت کردن در مورد تکلیفی که مراجع در یک زمان معین انجام می‌دهد، مهارت های ارتباطی و زبانی‌اش را بهبود می‌بخشد. گوش دادن به مربی به بهبود توانایی افراد برای گوش دادن و پیروی از دستورالعمل‌ها، پرسیدن سؤال و… کمک می‌کند.

این مهارت به ویژه برای کسانی که با اضطراب دست و پنجه نرم می کنند مفید است؛ زیرا اغلب این افراد در گذشته و آینده گیر می کنند. این فعالیت فرد را به حضور و تمرکز بر روی کار مورد نظر تشویق می‌کند.

درمانگران می‌توانند به راحتی شناخت درمانی و همچنین بازی درمانی و گفتار درمانی را با اسب و محیط‌اش سازگاری و تطبیق دهند. بسته به ماهیت اضطراب و شدت آن، درمانگر اسب درمانی می‌تواند درباره تکنیک‌های جلسات تصمیم‌گیری کند. تکنیک‌های اصلی مورد استفاده عبارتند از: شناخت درمانی، تمرین فعالیت‌ها، برنامه‌ریزی فعالیت، بازی درمانی، قصه‌گویی و گفتار درمانی.

• شناخت درمانی:

این نوع درمان اغلب به عنوان درمانی برای اضطراب استفاده می‌شود. اسب‌ها خطرات را احساس می‌کنند و با آگاهی بیشتر از محیط اطراف خود به آن‌ها واکنش نشان می‌دهند و اغلب اگر موقعیت برای‌شان خطرناک به نظر برسد، سعی می‌کنند فرار کنند. افرادی که از اختلالات اضطرابی رنج می‌برند، این تغییرات را از طریق مشاهده، درک می‌کنند…

دیدن ترسِ یک حیوان بزرگ و مقتدر، و تمرکز بر اضطراب حیوان، به جای اضطراب خود، می‌تواند واکنش اضطرابی فرد را تا حد زیادی کاهش دهد و به او اجازه دهد افکار خودکار خود را به چالش بکشد. در طول این فرآیند، بیمار آرام می‌ماند و مسئولیت افکار خود را بر عهده می گیرد.

• انجام فعالیت‌ها یا مواجهه (Practicing activities):

اغلب اوقات، افرادی که اضطراب شدیدی را تجربه می‌کنند، تمایل دارند از فعالیت‌هایی که چالش‌برانگیز، ترسناک یا خارج از منطقه آسایش آن‌ها می‌باشد، اجتناب کنند. این تکنیک به فرد اجازه می‌دهد تا فعالیتی را انتخاب کند که ممکن است خارج از سطح مهارت او باشد. 

سپس درمانگر در صورت نیاز به مراجع کمک می‌کند و در مورد افکار یا احساساتی که توسط این فعالیت‌ها برون‌ریزی می‌شوند با آن‌ها صحبت می‌کند. به عنوان مثال، تیمار اسب، هی کردن، حمام کردن و غذا دادن به اسب همه فعالیت‌هایی هستند که هماهنگی، برنامه ریزی و ارتباط فعال انسان را می‌طلبند. 

• زمان‌بندی فعالیت (Activity scheduling):

بسیاری از افرادی که اضطراب دارند، شروع به اجتناب از انجام کارهای خانگی یا سایر مسئولیت‌هایی می‌کنند که قبلاً در فعالیت‌های روزانه آن‌ها بدیهی بودند. با این حال، افراد هر چه بیشتر اجتناب کنند، با فکر کردن درباره بازگشت به آن فعالیت‌ها، اضطراب آن‌ها بیشتر تداوم می‌یابد.

زمان‌بندی یا تدوین برنامه‌ای برای مراقبت از یک حیوان یا اسب در طول روز می‌تواند حس مسئولیت پذیری و همچنین انعطاف‌پذیری را به فرد بیاموزد؛ چرا که نیازهای جسمانی اسب می‌تواند در هر زمان تغییر کند. این به مراجعین کمک می‌کند تمرکز خود را از اضطراب دور کنند و شروع به بازگشت به برنامه و ساختاری در طول روز کنند که قبلا داشتند… و احساس شایستگی را در مراجعین ایجاد کرده و مسئولیت‌پذیرترشان می‌کنند.

• بازی درمانی و داستان گویی:

بسیاری از ویژگی‌های اسب از جمله غریزه بازیگوشی، کنجکاوی، آزادی و انگیزه اجتماعی برای انسان قابل درک است. بازی درمانی به ایجاد روابط و تعیین محدودیت‌‌ها کمک می‌کند. “بنظرت الان اسب به چه چیزی فکر می کنه؟ اره، اون گرسنس! و دنبال یه لقمه چرب و چیله… شایدم دوست داره نوازشش کنی…نه؟!” ایجاد داستان‌هایی در مورد اسب، یک ابزار عالی برای تشویق توسعه مهارت‌های ارتباطی- زبانی و خلاقیت است.

اسب درمانی اغلب به عنوان یک تمرین تیم‌سازی یا در گروه‌درمانی و خانواده‌درمانی استفاده می‌شود؛ زیرا اسب‌ها نیز رفتار بین فردی از خود نشان می‌دهند. همچنین، از آنجایی که اسب درمانی اغلب هدف‌گرا است، به گروه اجازه می‌دهد تا برای دستیابی به یک هدف مشترک با یکدیگر همکاری کنند.